MONSTERVERSLAG. WIE HAALT HET EINDE?
Beste mensen! Een recordverslag werd hier neergezet als laatste big bang!! k Zou daarom voorstellen om het af te printen! Het is winter dus leesvoer mag er zijn!
Weg van Wenen!(aantal interpretaties?)
Nadat onze ledematen volledig waren vastgezuurd door het experimenteren op de eenwielers van Wendy en Ronja (De twee Zwitserse dochtertjes van Conrad en Hicki, Conrad de broer van Dolf, Dolf de man van Leen en Leen de moeder van Berten) namen we onze vertrouwde stalen rossen terug ter handen. We vertrekken per 2-wieler langs de Helenaroute! Lichtgeladen (Met veel dank aan Fons en Gree! (De ouders van Dolf en Conrad... voor de rest vd linken; cfr. hierboven.))
slingert de weg ons langs een ruige route door een kloof.
Onze route vervolgde zich, gekneld tussen water en de ijzeren Rijn; die zich nu al laat gelden. Het is moeilijk een kampeerplaats te vinden en zo dacht ook een rondtrekkende kanoër die ons fietspad had omgebouwd tot zijn overnachtingsplaats. Plots zien we een uitweg. Of eerder; Jasper ziet een tunnel onder een brug, wat ons steil omhoog de bossen in leidt.We laten onze fietsen achter en verdelen ons over het ruwe terrein om toch een vlakke plek te zoeken. Wanneer ik terug kom van men speurtocht doet Jasper al van ver teken stil te zijn. Een vos wordt voor me uitgejaagd en staat nu tussen ons in met z'n pluimstaart boven het dik struikgewas uit. We zien hem daarna het spoor oversteken.
We settelen ons na een felle klim door doornen en brandnetels in een gigantisch open veld.
Dag na dag lijken we ons meer thuis te voelen. De sfeer v h thuiskamperen ligt al volledig in dit veld. Het enige wat het niet huiselijke nog verraad is de afwezigheid van vogelkers.
Boskakken loopt stilaan spaak door de stijgende hoeveelheid muggen. Na een zoveelste poging nemen we een duik in de Donau en racen tegen elkaar door stroomopwaarts te zwemmen. We zijn kapot en gelukkig onze vertrouwde benen weer te kunnen gebruiken, fietsend langs de oevers vd Donau.
Naast weke armen blijken onze fietsonderdelen stilaan ook deze toestand bereikt te hebben. Men voorrekje begeeft het. Een stang is los doorgebroken en de tweede is komende met als nakend gevolg dat het rek naar voor zou schieten en een felle rem geven met wederom als finale reactie: een katapultatie van men lijf (Wat ik graag nog even zou willen sparen).
Oplossing: TER VOORKOMING VAN KATAPULTATIE
Neem: -1touw (half verteerd en vochtig)
Boskakken loopt stilaan spaak door de stijgende hoeveelheid muggen. Na een zoveelste poging nemen we een duik in de Donau en racen tegen elkaar door stroomopwaarts te zwemmen. We zijn kapot en gelukkig onze vertrouwde benen weer te kunnen gebruiken, fietsend langs de oevers vd Donau.
Naast weke armen blijken onze fietsonderdelen stilaan ook deze toestand bereikt te hebben. Men voorrekje begeeft het. Een stang is los doorgebroken en de tweede is komende met als nakend gevolg dat het rek naar voor zou schieten en een felle rem geven met wederom als finale reactie: een katapultatie van men lijf (Wat ik graag nog even zou willen sparen).
Oplossing: TER VOORKOMING VAN KATAPULTATIE
Neem: -1touw (half verteerd en vochtig)
-1 vers takje van de es
en monteer alles tot een consistent geheel. Tot zelfs het rotte touw, na zoveel breuken in staat is blijnen te geven.
Middageten in een hondenpoepweide en plassen met uitzicht over de Donau en haar vissers en vice versa
WIJ CIJFERNEUKERS
en monteer alles tot een consistent geheel. Tot zelfs het rotte touw, na zoveel breuken in staat is blijnen te geven.
Middageten in een hondenpoepweide en plassen met uitzicht over de Donau en haar vissers en vice versa
WIJ CIJFERNEUKERS
We worden gedwongen door de opkomende stormwind een slaapplaats te zoeken. Berten vindt een perfect plaatsje aan het einde van een verlaten bosweg. We houden halt en Bertens ogen twinkelen! Hij tracht zijn mondhoeken nog normale vorm te laten aannemen maar we kennen elkaar te goed:
B(zo droog mogelijk): Hoeveel km schatten jullie dat we vandaag afgelegd hebben?
J: Het moet veel zijn, heel veel.
F:Haha, ge kunt het aan heel uw houding zien dat het veel is.
B: Nee, nee, ge moet rekening houden met die duik in de Donau en dat rekje van Fraukje dat we hebben moeten repareren...
J: 'k Schat 135
F: 122B: 147 km gefietst en 7 uur en 21 minuten. We schrikken ons rot en voelen ons ter zelfde tijd echte cijferneukers dat we daar belang aan hechten. Met stormwind rond de tent slapen we op de open plek in het bos. Voor Passau.
De dag start al direct met reparatiewerken. Jasper zit me te jennen en ik rem eens goed om duidelijk te proberen maken dat't genoeg is geweest. Maar zijn reflexen laten het deze keer afweten en hij ramt men volledige achterspatbord kaduul.
Na heel wat wringen en raparatiewerken met het verrotte vochtige touw (cfr. reparatie voorrekje) pedaleren we weer verder.
J: 'k Schat 135
F: 122B: 147 km gefietst en 7 uur en 21 minuten. We schrikken ons rot en voelen ons ter zelfde tijd echte cijferneukers dat we daar belang aan hechten. Met stormwind rond de tent slapen we op de open plek in het bos. Voor Passau.
De dag start al direct met reparatiewerken. Jasper zit me te jennen en ik rem eens goed om duidelijk te proberen maken dat't genoeg is geweest. Maar zijn reflexen laten het deze keer afweten en hij ramt men volledige achterspatbord kaduul.
Na heel wat wringen en raparatiewerken met het verrotte vochtige touw (cfr. reparatie voorrekje) pedaleren we weer verder.
RAMANASDAG
Berten en Jasper gaan samen de Lidl te lijf en komen stralend buiten en overhandigen me officiëel en fier hun vangst: Een mega grote ramanas!!!!"We hebben de allergrootste uitgekozen en hij kostte nog geen 50 cent" "én", voegt Berten nog toe: Vanonder is er een stuk afgebroken dus heb ik een ander stuk meegenomen! In de omtrek van de Lidl parking hebben de klanten al de schunnigste fantasieën terwijl 2 onschuldig staan te stralen met hun vangst.
UIENDAG
Het volgende waar we een overdosis aan kopen zijn uien. We starten in eenzelfde winkel met -1 zak uien
-gedroogde geroosterde uien
-pijpajuin
-ajuinkruidenkaas
meer volgt!
We fietsen in speedtempo door om vOOr sluitingstijd in Regensburg te zijn. Om indruk op Berten en Jasper? te maken fietst een meisje de godganse tijd voor, tussen en achter ons en rept zich blijkbaar ook als een speer in rotvaart naar Regensburg. De kaartenhandel is gelukkig nog niet gesloten en verschaft ons de kaart van Kelheim tot Rothenburg.
Het meisje is verdwenen en ik ben haar dankbaar want met wat concurrentie trapt ge dubbel zo hard. We maken nog een stadswandeling door het prachtige Regensburg.
JASPER! EINDELIJK VERLOST VAN DE VLOEK! (cfr. verslag 3? van Marokko?; of voor de trouwe lezers met een goed geheugen!)
Zondag is een klassieker als de dag ZONDER ETEN. We fietsen naar Kelheim zonder kaart (op fotografisch geheugen) en vinden nog peperduur eten bij een bakker; UIENBROOD en gebakjes!
We eten de taartjes (bij gebrek aan beleg) met veel brood maar hebben nog steeds weinig te eten en veel uien! Die avond duiken we een minibos in tussen de velden. Doorheen dit minibos stroomt een gewone rivier met megavissen. Berten raapt het karige eten bijeen en weet het samen te flansen tot een heerlijke maaltijd met curcuma. Jasper werpt een lijn uit omdat de honger ver van gestild zal zijn na verorberen van het aanwezige eten.
Hij vangt een vis. (jep een schitterende spanningsboog van het verhaal) Zo'n prachtig glimmend exemplaar, groot, fier met zoveel spiegeltjes en kleurschakeringen. Nu ziet hij er nog zo gezond en levendig uit en straks zal hij dood in onze pan liggen.
(Instructies: HOE VANG IK EEN VIS MET EEN BROOS DRAADJE-verdere uitleg bij Jasper maar neem in elk geval een soepele tak. Het beste van de es. Heb je beet? geef een klein snokje, geef mee met de vis zodat de lijn niet breekt en trek de vis als hij moe is, langzaamaan tegen de kant en raap hem met de handen uit het water.)
Jasper helpt de vis naar de andere wereld op tedere en efficiënte wijze (slag net achter het hoofd) en nu is het mijn beurt om de vis te kuisen. Haaien kuisen, duif kuisen,... maar deze vis deed me het meest moeilijk krijgen. Telkens wanneer ik hem op bepaalde plaatsen aanraakte begon hij terug te spartelen. Ik keek Jasper aan en hij zag dat ik het niet goed zag zitten. Hij verzekerde me dat de vis dood was en dat het enkel stuiptrekkingen waren. De vis spartelde nog geregeld wanneer ik hem van zijn schubben ontdeed. De schubben vielen in het water en waren nog lang helder te zien, schitterend op de bodem van de rivier. Nadat de vis nog een keer uit m'n handen was geglipt na een zoveelste stuiptrekking nam Jasper hem van me over en sneed de halswervels door en gaf hem aan me terug. "Nu kunt ge der zeker van zijn dat hij dood is."
Vele stuiptrekkingen en aanwijzingen van Jasper later was de vis gekuist en Jasper fileerde hem en Berten bakte hem op. We hadden honger, waren de vis zeer dankbaar en het smaakte!
Krrrrrrrrrrrraaak scheurt door de avond. Een boom zijn laatste vezels werden doorgeknaagd door een bever.
Hij vangt een vis. (jep een schitterende spanningsboog van het verhaal) Zo'n prachtig glimmend exemplaar, groot, fier met zoveel spiegeltjes en kleurschakeringen. Nu ziet hij er nog zo gezond en levendig uit en straks zal hij dood in onze pan liggen.
(Instructies: HOE VANG IK EEN VIS MET EEN BROOS DRAADJE-verdere uitleg bij Jasper maar neem in elk geval een soepele tak. Het beste van de es. Heb je beet? geef een klein snokje, geef mee met de vis zodat de lijn niet breekt en trek de vis als hij moe is, langzaamaan tegen de kant en raap hem met de handen uit het water.)
Jasper helpt de vis naar de andere wereld op tedere en efficiënte wijze (slag net achter het hoofd) en nu is het mijn beurt om de vis te kuisen. Haaien kuisen, duif kuisen,... maar deze vis deed me het meest moeilijk krijgen. Telkens wanneer ik hem op bepaalde plaatsen aanraakte begon hij terug te spartelen. Ik keek Jasper aan en hij zag dat ik het niet goed zag zitten. Hij verzekerde me dat de vis dood was en dat het enkel stuiptrekkingen waren. De vis spartelde nog geregeld wanneer ik hem van zijn schubben ontdeed. De schubben vielen in het water en waren nog lang helder te zien, schitterend op de bodem van de rivier. Nadat de vis nog een keer uit m'n handen was geglipt na een zoveelste stuiptrekking nam Jasper hem van me over en sneed de halswervels door en gaf hem aan me terug. "Nu kunt ge der zeker van zijn dat hij dood is."
Vele stuiptrekkingen en aanwijzingen van Jasper later was de vis gekuist en Jasper fileerde hem en Berten bakte hem op. We hadden honger, waren de vis zeer dankbaar en het smaakte!
Krrrrrrrrrrrraaak scheurt door de avond. Een boom zijn laatste vezels werden doorgeknaagd door een bever.
's Avonds staan we te wachten tot de leden van een kleinschalig famliefeestje de andere kant uitkijken.Wanneer we denken dat het zover is, duiken we zo snel we kunnen het bos in. Daar zitten we in het midden van felgroene wilde natuur vol begroeiing in elke hoogte en vol besjes. Berten oogst er veel van en komt ons voeden. Hij struint van struik met aalbessen, naar bramen en ontwijkt de belladonna. Die avond frituren we heerlijke mozarellabaksels.
REGENWINDREGENWIND (op kop)We fietsen doorheen Rothenburg: Een prachtige stad! vol authentieke huisjes met veel hout, gekleurd leemwerk en oude daken. We bezoeken ook een kerk die rechtgroeit. Door kabels aan te spannen moet de kerk langzaam uit zijn verzakte toestand getrokken worden.We vorderen snel en moeten alweer een nieuw fietsboekje kopen in de boekenhandel van Rothenburg. Rothenburg-Wertheim.Die avond ontspruiten dé ideeën om Lidewij (toekomstig jarige zus Fraukje) mee op fietstocht te nemen. Berten startte hiermee en tekent de gehele aangepaste fiets uit.Deze werd opgestuurd voor haar verjaardag. Het wordt een fiets met -stootbumper voor de koeien -een kiwiplantage -schoenenrek achter haar fiets-wasknijper voor onze geurtjes-stijlvolle rok met ingebouwd zonnepaneel-make-up koffer-transparante zonnehoed voor natuurlijke blondering-taarten en koekjesoven (voor ons)-dubbele spiegel; voor zichzelf en achteruit-muziekdoos als bel-wisselbare buitenbanden in verschillende kleurtejs-serviestas-click pedalen voor hoge hakken-fietspomp als vriendinAls bumper niet werkt, koeienfluit! ; kan ook dienst doen als stoomboot of dwarsfluit!
We willen lidewij de volgende keer enorm graag mee!!!... voor meer info kan u nog steeds terecht bij Berten en Lidewij.
Jasper construeert ook een prachtig kaartje maar ik kan het jullie niet overbrengen want het is achter de piano gevallen. Het was een zalige tekening van Lidewij haar uitdrukking bij de thuiskomst van haar gezuster F.
Mijn kaartje staat nog op de piano dus kom maar af!
In Wertheim kopen we een nieuwe route die we er ook weer snel doorjagen. Lidewij haar verjaardag lokt!
We fietsen langs de Tauber waar boten passeren die golven maken. Prachtige wegen door bossen doen ons verdwalen. We volgen tijdelijk een geïmproviseerde doorsteek om Frankfurt te omzeilen!
ACTIE REACTIE (e Hannes)Die dag stonden we vroeg op. De dag krachtig ingevlogen. Te krachtig.Berten vliegt uit de bocht wanneer hij in het natte hoge gras afdaalt én EEN BOCHT neemt.
RESULTAAT VAN DEZE TE NIET DOENDE ACTIE.-Een berenklauw van een wonde door de tandwielen van zijn ligfiets.-De stuurbout van het onderstuur is zo verwrongen dat navigeren zo goed als onmogelijk is. Na enig overleg en wondinspectie besluiten we toch verder te fietsen met een minimum aan bochten.
REMAGEN
De Remaagse fietsenmaker raadt ons aan zo verder te fietsen. 'Nu is het toch niet ver meer en bochten kunnen pakken is toch niet zooo belangrijk hé!''De schroefdraad van uw kader zal nu al beschadigd zijn. Wanneer we er zo'n bout uit draaien is die schroefdraad volledig naar de genou en is't ipv met onderstuur, zonder stuur.'
Berten ziet de hachelijke klus om geen bochten te kunnen nemen en puur met gewicht te sturen niet zitten en informeert verder.Er zou een ijzerwinkel zijn; links, 2e viaduct link, groot rond punt; links op de hoek. Rechts een Lidl.OPSPLITSINGDe rolverdeling komt tot een goed einde en we sturen ons een weg door het prachtige Eifelgebergte met vele authentieke dorpjes.
Wanneer we s'avonds de eerste plakkaat met Nederlands opschrift zien nemen we vol genot een uitgebreide pauze vOOr;
GEMACHTIGDE OPZICHTERS ZIEN TOEDAT DERDEN HIERNIET PÊCHEREN
Hoe langer we genieten van dit prachtige plakkaat, des te meer we ervan overtuigd zijn dat we nu wel een mijlpaal hebben bereikt.Jasper en Berten gaan afwisselend kijken en die nacht slapen we in een iddyllisch Gimli-landschap met vlak langs de tent een soort van lichtgevende sprookjesachtige Gimlitrein (voor de niet kenners: zie Japanse animatiefilm) die op onregelmatige uren door 'ons' ruig stukje natuur komt rijden.Voor de passagiers in de trein zijn we onbestaande en dat maakt des te meer dat wij drieën in een andere ireële wereld leven. Ver van de gangbare.Onze zoektocht naar een frituur loopt bijna vast door het stuiten op vele kebabzaken. We staan versteld van de vele Vlaamseleeuwstickers op stroomkasten en verkeerspalen.De FRIETEN smaken enorm! Maar het bestellen liep absoluut niet zo gesmeerd ald de frieten die door onze keel gleden!Ik had nooit gedacht dat ik het zou verleren Nederlands te spreken tegen 'vreemden'. 'Een groot pak frieten met zigeunersaus' klonk zo verwrongen dat ik het voor de dame enkele keren moest herhalen.Ik dacht;'Mocht ik het maar in het Engels zeggen'
Ik wisselde blikken uit; links, rechts "van kunnen jullie dit niet voor mij overbrengen?" Maar dan raapte ik al men moed bijeen en sprak voor een derde keer, zeer traag; 'Een groot pak frieeeten met zigeunersaus.'De madame knikte en we konden gaan zitten.
Was de oorzaak -het te lang wegzijn van huis en taal? -de minachting voor een vrouw in het Midden-Oosten wanneer ze in het openbaar spreekt? Daar was het heel vaak ongeoorloofd dat ik de weg vroeg, informatie vroeg of het woord nam bij het inkopen doen wanneer er een man bij was. Water vragen was er voor mij ook niet meer bij.
Het spreken was ook een barrière wanneer ik thuiskwam;-Tegen anderen spreken, buiten ons gedrieën.-Nederlands spreken-Een verhaal opbouwen
De eerste Belgische nacht werd een kikkerplaats langs een grachtje en langs de andere zijde het Albertkanaal. Voor de Belgische ochtend wilden we fris zijn! We wasten ons en namen iets nieuws uit onze kleerkast. In de supermarkt vielen we van de ene verbazing in de andere: Ik (Fraukje) en Berten gingen winkelen. Wat is dat hier? Speculoospasta?
Whow sjiek, laai maar!We kochten hem toch niet omdat hij wel erg duur was en het brood! Zo duur!'Al België zo is, hoe gaan we dan nog kunnen eten', vroegen we ons af.
We picknicken langs het Albertkanaal, zittend op banken waar 'Hou A stad schoon' staat terwijl keuvelende Vlaamse dames af en aan rijden.Belgische coureurs in hun fluopakjes zoeven voorbij.Is dit wel werkelijk? Zijn we echt thuis aan het komen? Klopt die wereldatlas dan toch dat wanneer we de middellandsezeekust volgen we terug Europa bereiken /België/Antwerpen/Kapellen?
Er is toch iets veranderd in de blikken van passanten. Kijken ze nu naar ons?
Plots een luide brul uit een zwerm coureurs: 'GOLLE STA IN DE GAZET VAN ANTWERPEN!Velen kijken ons geïnteresseerd aan. Te geïnteresseerd? We zijn helemaal in de war!
Om het thuisfront te bedanken is Berten reeds van Duitsland bloemen en planten aan het verzamelen, zodat zijn long low vehicle meer en meer begint te lijken op een combinatie van een rijdende botanische tuin en een pippilangkousmobiel. Alles schone planten worden zorgvuldig uitgestoken met ons enige bestek en in onze enige (doorgesneden) waterflessen gestopt. Met de kookpot scheppen we water uit het Albertkanaal om ze niet te doen uitdrogen en Berten drapeert een vuile vochtige sok met fles rond een plantje dat er triestig uitziet. Het is er zo bevenop! Je zou voor minder.
We racen in hoog tempo langs het Albertkanaal. Industrie en herinneringen aan Hannes glijden voorbij.We gaan te snel. Antwerpen nadert al en het is NOG LICHT. Bij klaarlichte dag en rond het spitsuur zitten we vlakbij Antwerpen en niemand weet dat dit nog maar de 14e juli is! We willen vluchten voor alle blikken en duiken de Schotense vaart af om ons te verbergen. De spanning stijgt en wij drie vallen zo hard op! Maar niemand mag ons zien. Nu nog niet. Pas over enkele dagen moeten we afgemat aankomen van de 100 km 'gisteren'. Elk bosje dat ons zou kunnen verbergen blijkt verdwenen.Dorp wordt ipv bos, meer en meer stad Schoten. We zijn onze intuïtie voor een goede verborgen plek kwijt of ligt het echt aan dat Vlaanderen volledig is volgebouwd?
Wie ken ik in Schoten? Wie kent mij? We proberen ons zo onzichtbaar mogelijk te maken en lijken wel te sluipfietsen, terug, langs de Schotense vaart.Tot ons de moed in de schoenen zakt en ons zo lang en zo zorgvuldig besproken, geëvalueerd en geheimgehouden plan al zo vroeg tot zijn einde komt.
"Beeeeeeeeeeeeerrrteeeen!!!!!" klinkt hetNeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!! scheurt er door de hoofden van elk van ons.Neeeeeeeeeeh nu nog niet!Maar de vrolijke vrouw is gelukkig met het weerzien van Berten en vraagt hoe het met hem gaat. Niet beseffend dat ze de eerste bekende is en al helemaal niet wetend dat hij een jaar lang rondtrotterde.De dame was een Bricodame. een Bricokat.
We haasten ons terug naar het Albertkanaal en duiken daar dankbaar een bosje in, gevestigd op twee mierennesten. We koken en leggen de laatste hand aan de voorbereidingen voor het spoken. SPOKEN De verzamelnaam voor alle ideeën ontstaan op de talrijke fantastische avonden met wilde plannen, als drie boerkhafiguren, spokend bij het slapende thuisfront.
We zitten voorbij Schoten en wachten op de duisternis die ons moet dekken. We zitten voor de laatste maal in ons hol, weg van huis en wachten af. Wat zal ons de komende nacht brengen? Komende ontmoetingen?Hoe gaat het leven zijn voor ons drie na deze reis? Of zouden we misschien beter nu nog rechtsomkeer make?We fietsen, fietsen dichter en dichter bij al dat bekende. Ik voel me in trance en toch hyper attent.We fietsen als drie sluipende jagers verder, dieper in het hol van de 'leeuw', dieper in al die herinneringen, herkenningspunten.
Onze eerste grote stop--------------------------- MISSIE 1
WAG22uur
We stoppen op een afstandje, aan de bussen van de Lijn, maken onze eerste videoopname met uitleg over het boeket dat ik in de hand heb.Boeket;-Aardslelijke bloemen-Aardslelijke kleuren-Een bedankingskaartje van Meester Martin."Ter bedanking voor men megavader die men paarden verzorgde en zoveel ton mest geruimd moet hebben en modder heeft gevreten en al zijn paardenvangcapaciteiten heeft mogen toepassen!" ; Moest eigenlijk prijken op het kaartje.In plaats daarvan stond er "Dank voor alles (kartonleveringen) wat u voor onze school (Zonnekind) heeft gedaan. Meerster Martijn (directeur lagere school Kalmthout).
Met onze vermomde cadeau sluipen we dichter naar de WAG toe. Ik herken het absoluut niet meer! Er is zoveel veranderd! Een enorm fietscomplex staat op de plaats van het groene grasveld. Misschien hebben ze ook wel camera's geplaatst.Jasper lijkt de veiligste oplossing om het gebouw te benaderen. Goed ingeduffeld met de bos bloemen nadert hij het fietsenrek. Maar van de zenuwen weet hij niet goed hoe lopen en volgt absoluut mijn aanwijzingen niet.Mijn hart slaat supre snel! Ik ken het hier allemaal zo goed en toch is er zoveel veranderd. Jasper staat in het midden van de straat met de bos bloemen en weet niet meer welke kant uit.
'Ga maar!' 'Naar weer?'Dan ga ik toch mee en Berten ook.Jasper; 'Volgens mij zijn hier geen camera's.' 'Waar zal ik het leggen?'
'Daar in de hoek, voor dat groene vlak?'
Fraukje; 'Ja, nee het staat er niet goed.' 'We steken het in zo'n bar voor de fietssloten.'
We gaan snel weg, naar de Oude Landen en racen van de zenuwen in een rotvaart door de putten en plassen.
We hervinden de rust en fietsen langzaam verder. Overal is het donker. Wanneer auto's passeren knijp ik mn bille samen, men maag krimpt ineen en ontspant zich pas wanneer hij achteloos voorbij rijdt.Vrroem Vroooeeem Vrooooeeeeeeem. Het geluid van een Opel Vivaro motor. Nee, ze mogen ons niet zien!Het is gelukkig een ander busje dan het onze.We rijden zo veel mogelijk achterdoor.
Café Art is Choc in Ekeren zit stampvol. Iedereen staat buiten en wij moeten passeren.Ik hoop zo hard dat Lidewij geen feestbeest is geworden en hier zich mee staat uit te leven.We naderen in rottempo. sneller trappen sneller.We passeren... een enorm gejoel en geroep stijgt op uit de bende neeeh! Ze hebben het waarschijnlijk voor Bertens long low vehicle.
We racen voort. Het gejoel sterft weg. Zou iemand ons herkend hebben? Zou Lidewij of enige vriend/in van haar school het doorgeteld hebben? De kans lijkt zo reëel!
We duiken een braakliggend veld in, vertsoppen de fietsen achter struikjes.Ik blijf bij de fietsen? Jasper en Berten beginnen aan
MISSIE 2 DOLF EN LEEN!
Volledig vermomd; Arabische rok, Arabische hoofddoek en fototoestel willen ze het volgende doel subtiel te lijf gaan."Ze zullen ons zeker niet herkennen al een van die loerzuchtige buurmadammen ons in de gaten krijgt."Ik zie het niet zitten. Wat denkt ge van een iets minder expliciete vermomming? Gewoon een regenjasje waarvan je de kap over je hoofd kan trekken als iemand jullie te pakken krijgt?Het wordt een samensmeltsel van de 2HALF ARABIER HALF ERUROPEAAN (ook innerlijk vrees ik) gaan de twee op een van hun laatste avonturen samen.
Ik blijf alleen achter. Het is muisstil op de akker. De binnenslaapzak die we steeds klaar hebben om over ons te gooien als boerkha's heb ik rond men middel gebonden. M'n dolk zou ik vroeger rond mn onderbeen hebben gegespt maar van messen hou ik niet meer zo veel. Er is zoveel wangebruik.Achter de ramen van de meest nabije huizen flitsen schimmen voorbij. Late opblijvers die nu toch hun warme zachte bed opzoeken.
De grond van de akker is zo mul en koud dat ik enkel op mn schoenzolen kan hurken. Ik mijmer weg over hoe deze reis zal aflopen, en dat we toch NU NOG NIET! absoluut niet gezien mogen worden.Diegene die ons ziet moet zeker zijn mond houden! Maar zou hij/zij er wel mee kunnen lachen? Is thuis rondspoken in ons eigen huis nog we onze thuis na een jaar. Zijn we niet voor een stuk inbrekers die toch op de foute tijd, op de foute plaats zijn...Jasper vreest dat men heel boos zou zijn moesten we vroegtijdig ontdekt worden.We hebben er veel en lang over gediscussieerd en de conclusie bleef telkens; We mogen absoluut niet gezien worden. Dat is de prioriteit. Dan kunnen we achteraf nog altijd zien wat we met de video opnames en foto's doen.
Ik hoor een dierlijk gefluit en een gehuil. Dat moeten Berten en Jasper zijn. Ze zijn lang weggeweest heel lang.Hun ogen schitteren!Vertel vertel! Wat is er gebeurd? Wat hebben jullie gezien! Zijn jullie gezien geweest?!
Berten en Jasper: Mja, het was nog een heel stuk wandelen. We zitten hier best nog ver van de Bloemenlaan. Er is echt veel veranderd! Dolf heeft al een hele schuur opebouwd. We hebben ze zitten bekijken en ze ziet er serieus goed uit!En er is ne groentenhof gekomen; mega ordelijk!Maar er zijn een aantal fruitbomen weg. Ik snap niet goed waarom.én Leen lijkt te weten dat we er al zijn. Ze moet een moederlijk vermoeden hebben gehad. Overal hangen nu al slingers en ballonnen liggen op tafel opgeblazen.Maar ook dat papier aan de deur met; 'LET OP VOOR DE KAT'.Darko lag achter de deur. Het gaat niet goed met hem. hij heeft een soort van verlamming denk ik. hij trachtte op te staan toen ik hem wilde aaien maar viel direct terug om.Eerst zochten we de fietsen om Leen te verrassen door haar fietstassen te vullen met fruit.De fietsen waren moeilijk te vinden door de verbouwingen van de fietsenstalling (cfr. schuur).Uiteindelijk vonden we de fietsen onder een groot plastiek zeil.
We kwamen binnen in huis, overal hingen slingers. 'kheb een stuk taart gegeten van diegenedie nog op tafel stond.Berten daalde af in de kelder en zocht zich een grote voorraad voedsel waaronder een halve taart, noten, wafeltjes en veel meer. Zoveel hij dragen kon, stommelde daarna naar boven, de keldertrap op. Jasper begaf het van de spanning want Dolf was reeds wakker geworden, had al wat tegen Leen gezegd. Veel rumoer volgde. Zwaar belade, met taart, noten,... liepen ze snel naar buiten. Het oorspronkelijke plan om moederlief te bedanken en een taart te bakken was omgezet in een taart meepakken.
Fier wordt de buit op de mulle aarde uitgespreid.
Als rovers in de nacht.
MISSIE 3 NAAR JASPER THUIS!
We fietsen via het wit kerkje naar de achterkant van het domein.Daar verstoppen we onze fietsen onder een aantal taxusbomen, nabij het priëeltje.
De eerste halteWEERZIEN MET MORAN EN SJAT!! Ik durf bijna niet hopen dat ze op de wei staan, op het domein. We naderen de wei. Alles blijft stil, muisstil. De wei lijkt doods. Waar zijn ze, de paarden? Zouden ze op stal staan in Heide? Ik loop de wei af, maar de wei is leeg. Het gras ziet er nog redelijk kort uit dus pas stonden ze hier nog.Jasper duikt al de bossen in. Hij wil het domein verkennen en is al snel uit het zicht verdwenen.We wandelen langs achter, langs het grasveld. Wanneer we langs de lindes naar de huizen gaan begint plots een kat erbarmelijk te janken in de struikjes. Tot overmaat van ramp begint Marrouf ook nog te blaffen. Magawaakhond Mia zal nu wel klaarwakker in haar bed zitten en elk geluid observeren vanuit haar grote raam.
Deze keer blijft Berten achter en gaan Jasper en ik op blote voeten over de kiezels, Jaspers thuis tegemoet.Marrouf is gestopt met blaffen maar kiezels knerpen zo tergend hard in de nacht dat het niet anders kan of elk wakker persoon heeft ons zeker gehoord.Jasper neemt een sluiproute langs het huis. Hij kleeft zichzelf tegen de muren, onder Thomas' raam, langs de voordeur, onder Mia's raam en dan naar binnen na enig klauterwerk.Ik probeer te filmen door het raam maar het glas weerspiegelt te fel. Enkel wanneer het licht van de ijskast opflakkert komt Jaspers silhouet.
We lopen terug naar Berten achter de rododendrons. Met z'n drieën lopen we ons warm naar het zwembad in de hoop we een stevig verlangen krijgen om't water in te duiken.Sneller, sneller, we racen tegen elkaar op en komen aan het zwembad dat erbij ligt als een vlekkeloze schaatsbaan.In de hoop onze opgelopen warmte bij te houden schieten we zo snel mogelijk onze kleren uit(logica lijkt ver te zoeken) en duiken het water in.Zo zalig, zo lang geleden, terug hier in de Kapelse bossen! in't slapend domein.Na de duik kruipen we nat in onze kleren en genieten van de verhalen en het lekkers dat Jasper meenam.Hij veranderde de glazen in "ondersteboven" nar "recht". Deze zeer dappere en herinneringswaardige actie, Jasper waardig, na de grote overlevingstocht is op z'n minst uitmuntend te noemen.Om onze hongerige magen te stillen na de zwempartij had hij -Een potje platte kaas
-én een pak mueslikoeken.We fietsen volledig achterdoor via de Oude Galgenstraat. Eigenlijk doen deze beschrijvingen zwaar tekort omdat er zoveel te zien is, zoveel nieuwe indrukken. Al onze zensoren lijken tot het uiterste actief.
'M'n' Mispelaarlaan is veranderd van een bebost strookje asfalt naar een open straat met graafkranen en allerhande wegenaanlegmateriaal.Jalle bij de overburen is bezig aan zijn auto te sleutelen. (late vogel)
MISSIE 4 MISPELAARLAAN EN 6 ENGELEN
We parkeren onze fietsen in het tuintje van het electriciteitskotje en wandelen langs de tuin naar de oprit. Alles is zo open, rododendrons zijn weg en vervangen door een frêle haag. 'een bloemen-beukenhaag zegt de Werner'.
Contradictorisch met hoe ik 'thuis' verliet, wandel ik nu in alle stilte en duisternis die vertrouwde kinderkopjes op.
Ik loop nog terug naar de fietsen omdat ik het kaartenpakket(met de drie kaarten van elks van ons; zie dit verslag; de lach van Lidewij die Jasper tekende, Bertens instructies voor Lidewij op fietstocht,...) voor Lidewij haar verjaardag vergeten ben. Het is zo'n helder nacht. De maan is bijna vol en iedereen die ons wil zien kan ons direct herkennen. Veel 'mantel van de nacht' is er niet aan.
Iedereen slaapt nu (buiten de Jalle) maar als ons vake zijn hoofd bij het raam houdt kan hij ons direct herkennen.Ik sluip/ren terug naar de fietsen. Neem de envelop met neppostzegel (vele uren werk, kaartjes; vele avonden teken, bedenk amusement en envelop). We droppen het goed op tijd de bus in.De poort is gesloten. Vreemd. Zouden ze misschien tijdelijk een extra hond opvangen thuis?-De truc om de poort zacht open te schuiven.-Het sluipen langs het huis.-Berten die toch nog graag iets toevoegt en zegt.Gestommel boven in de slaapkamer van Walter en Mieke.-We sluipen door de tuin naar Moran en Sjat.-Ze zijn er!-Zo zalig, zoveel te lang geleden! Zoveel nachtmerries ik gehad heb, nachten lang, trillend an angstig wakker gewoden en tellend al slapend in de woestijn;
-Gisteren gaf ik ze geen eten.
-Eergisteren? nee, dan ook niet. -Vorige week? Nee, ik heb ze toch ook geen eten gegeven?
-En de week, de maanden daarvoor?
Zoveel nachten rillend wakker geworden, beseffend dat ik in een tent lag ver van huis.
-Ik hinnik zachtjes en een diep huhuhuuuuuh komt ver uit Morans keel.
En nu te zien dat ze stevig gevoed en er nog even pittig uitzien.Kleine Sjat komt er ook al gauw 'aandartelen', maar die is voor de handen van Berten enJaspre.Zo gelukkig bij mn paarden terug te zijn. De volgende tocht moet zeker met een levend ros.Ik kan niet wachten te ontdekken hoeveel Moran verleerd is.Amper iets blijkt. Hij reageert nog super fijn op alle signalen en kijkt zeer aandachtig. Dan zit ik op haar rug en geef een lange massage.
Nu terug weg.We geraken toch niet binnen in die megavesting met ingenieuze trucs tegen inbrekers.We verplaatsen wat tuin materiaal en een wasbak, maken nog wat lawaai en wanneer we gestommel horen in de ouderlijke kamer vluchten we snel de straat op naar het minituintje met onze fietsen.Die nacht slapen we in het Oude Galgenbos tussen de struikjes. half 5.
We slapenLang uit in hetOude GalgenbosZo dicht bij huis.Zo dicht bij al die dierbare mensen.
We slapen tot de middag. Dan bsluit Jasper de GSM aan te zetten: Heksenketel breekt los!De GSM is plat. Zoveel mensen trachtten ons te bereiken! We moeten vooral snel Dolf en Radio 2 bereiken blijkt.Nergens een stopcontact, we kunnen jet bos niet uit want het is dag. Iedereen kan ons verraden, herkennen.We hadden gedacht de laatste dagen en nachten van de reis languit te acclimatiseren in het Oude Galgenbos met in ons achterhoofd de constante aantrekkingskracht naar zoveel mensen die we treug willen zien, zo dichtbij!
Wie kan zijn mond houden? Wie heeft een stopcontact!Wie woont het dichtste bij het bos?
De familie Knockaert? Mensen waarvan 'kweet dat ze bestaan, maar zouden ze mij nog kennen? Na 10 jaar?Berten blijft bij de tent en bewaakt het struikenkamp terwijl hij zich zo lange tijd artistiek kan uitleven om z'n schetsboekje nog vol te krijgen. Jasper en ik sluipen het bos uit en kropen de aansluitende Rosenlaan in. Nu zoeken welk huis. Het eerste huis dat in aanmerking komt blijkt het toch niet te zijn.Het 2e huis met naamplaatje
KNOCKAERT
kan niet missen. Nu nog aanbellen en uitleggen wie we zijn, maar de deur vliegt al direct open en een heel warme en hartelijke vrouw doet open en begint direct : 'Jij moet Fraukje zij.' Ik sta versteld want ik zou de dame niet herkennen, moest ze niet in haar eigen deuropening staan.
We worden onder een woordenstroom binnengelaten, krijgen verschillende visies over het Midden-Oosten, reizen, godsdient en meerdere glazen fruitsap ingegoten.Ondertussen sterkt de batterij van de GSM zich aan.Filip wordt er ook even bijgehaald en er ontstaat een vriendelijk stil gesprek.
We bellen met Dolf: Voor 5 uur moeten we met Radia 2 afspreken op de laatste kampeerplaats vOOr de aankomst! 'Waar zitten jullie nu ongeveer?' 'Bij Geel, iets voorbij Geel' (is't antwoord. Volledig ingeoefend en ik begin het bijna te geloven.)
In m'n achterhoofd begint de twijfel te knagen. Waar zijn we aan begonnen. Dat we nu ook de media gaan voorliegen en VTM wil perse met ons de laatste km's doen met het motorgedraas van hun VTM kar achter ons.
Terug bij Berten, zit hij tegen de sterren op te schetsen, te schilderen en te tekenen. Dat schetsboekje moet toch volgeraken. De landschappen en Kapelse bomen vliegen op het blad!
Heel ons kampement tussen de rododendrons begint op een zigeunerkap te lijken. We hebben al onze vangsten van de voorbije nacht uitgestald en proeven geregeld van de huiselijke smaken.
Er wordt geoefend met een afgesabbelde rest van een krop sla, hoe te antwoorden op de komende interviews.Samen zitten we rond de telefoon in de bosjes wanneer we radio 2 spreken. Er volgt geen direct interview maar ineeens morgen in de camping waar we de laatste nacht doorbrengen. Wanneer ze horen dat we geen camping nemen en wild kamperen moet er overlegd worden met de redactie hoe dat praktisch te regelen en of dat dat wel ethisch verantwoord is.
We zouden misschien beter in de tuin bij een van ons drie thuis gaan staan en dat adres opgeven.VERRASSING!
Radio 2 belt terug. Berten regelt de afspraak, waar de Schotense vaart in het ALbertkanaal uitkomt.Dit vonden ze een zeer vreemd idee. Ze zouden het voorleggen aan de redactie want hun TOMTOM had nog nooit gehoord van 'waar de Schotense vaart in het Albertkanaal uitkomt'. Er werd teruggebeld en de afspraak was geregeld.We krijgen vaak telefoon van het vergaderfront: Dolf, Leen, Mia en Mieke. Ze hebben duizende vragen maar we verdenken ze van niet na te kunnen laten om toch maar eens te bellen...
We proberen nog te rusten, ter voorbereiding op de nachtelijke rit die ons nog te wachten staat. Ongezien Kalmthout/Kapellen uitfietsen tot voorbij Schoten?
De avond valt, de duisternis valt ook. We proberen zo onopvallend mogelijk weg te fietsen maar daar komt
START TO RUN BABE; LIDEWIJ in haar jogtenu de straat in joggen.M'n hart slaat op hol. Ze mag ons nietzien. Ik fluister gespannen: fietsen, fietsen, sneller. Zonder om te kijken racen we weg. Was het Lidewij echt? Ik weet het nu nog steeds niet (19/12/08).
Wie weet wat voor geheimen ze voor ons hebben. We fietsen, maar het wordt lichter door de opkomende maan. Terug langs het kanaal tot voorbij Schoten. Daar duiken we links de bossen in en slapen de laatste slaap.Het was laat.
De ochtend was er snel en het deed pijn uit de tent te kruipen, in te pakken, in de bossen naar het toilet te gaan, wetende dat dit een fase definitief afsluit.Wat voor fase?
De toekomst bepaalt het heden.
De ontmoeting aan het kanaal wordt nog opgehouden door de ketting van Berten die het voor het eerst begeeft en dan start het ontbijtinterview. Cfr. blog.
Wanneer het leven rondom de Schotense vaart op dreef komt worden we constant aangesproken.De ketting gerepareerd en het begint te regenen. Druilerig fietsen we verder tot ik platte band krijg. M'n 4e.Die plakken we onder een grijze brug. We nemen een halte bij de Bloemenlaan. En alles wordt fleuriger. De hemel trekt open en we rusten uit op de speksteenkachel.Iets voor de middag vertrekken we naar de Kapelsestraat.We draaienIk kan schrijven dat ik het fantastisch vond aan te komen. Zoveel mensen die op ons wachtten, zoveel verhalen te vertellen. En werkelijk ook. Ik was nieuwsgierig. Maar de angst was ontegensprekelijk zeer fel aanwezig. Wat gaat dit geven. Wij drie terug in de oude samenleving. Ieder terug z'n eigen gang. Welke gang? Het voortdurend bijeen zijn gaf ons een sterkte, zodat we elkaar 'onverbiddelijk' begrepen.
We draaien de oprit op. Overal vlaggen en witte linten. We versnellen onze tred tot zo snel. Een groep van mensen maakt zoveel kabaal. Zoveel lachen en juichen, een rode loper, een grote houten poort en dan al die warme handen die ons vasthielden.
Het beste van elk van ons!
Het beste van elk van ons!
De Drie
Voor meer van deze fottos druk hier naast, rechts boven op album 3 (Berten).
en zie in de map van Wenen tot Kapellen.
en voor de echte fans staat hier ook en map met tekeningen uit Bertens schets boekjes. en de Eenden voor Italië (hier betaalt Fraukje en Hannes de camping onkosten in Italië met). echt fraukje haar stijl!!!!!!
